پیامبر، نعمتهای الهی را گرچه ظریف و کم بود ،بزرگ میشمرد و هرگز مذمت نمیکرد.
برای مسائل مادی و دنیوی عصبانی نمیشد.
خنده او تبسم بود نه قهقهه.
بزرگ هر قومی را احترام میکرد.
هنگامیکه وارد جمعیتی میشد،محل نشستن خود را آخرین نقطه مجلس قرار میداد(نه از روی دوش مردم پا بر میداشت و نه مردم را آزار میداد.)
طوری برخورد میکرد که هرکسی خیال میکرد محبوبترین فرد نزد پیامبر،خودِ اوست.
هرکس از او حاجتی میخواست ،یا آنرا انجام میداد و یا با زبان خوش آنرا رد میکرد.
برای مردم پدر بود و همه نزد او مساوی بودند.
مجلس او مجلس حلم و حیا و صدق و امانت بود و در آن مجلس صداها بلند نمیشد.
پیران را احترام میکرد و کودکان را مورد محبت و ترحم قرار میداد.